Yıllardan beri aklımda bir kitap projesi var. İzlediğim konserler hakkında hatırladıklarımı yazmak istiyorum. Şİmdi yazsam kimse takmaz. İleride matah bir adam olursam ilgi gösterirler belki.
Kitabın finalinin hep klasik kadrosuyla Iron Maiden olmasını hayal ettim. Nihayet o konser gerçekleşti. Ama hala kitap tamamlanmadı bence. Iron Maiden Wasted Years'ı çalmadı ve AC/DC olmadan öyle bir kitap eksik kalır.
Israrla son dönem albümlerinden çaldı Iron Maiden. Takdir edilecek bir durum. Ama bu kadroyla ilk defa geliyorsun. Wasted Years, Prowler, Where Eagles Dare ile büyümüş bir kitle Blood Brothers gibi zorlama bir parçayla tatmin olmuyor. Setlist yetersizdi.
Elemanların enerjisi ise inanılmazdı. 52 yaşında, koşarak şarkı söyleyen gördüğüm ilk insan Bruce Dickinson. Sürekli hareket halinde. Hiç yorulmuyor ve performansı hiç bozulmuyor.
Belki yakından pürüz görmek mümkün ama diğerleri de, özellikle Steve Harris zımba gibiydi.
Bruce asabiydi sanki. Runnig Free'nin içinde "spent the night in turkish jail" demesi dikkatimizden kaçmadı.
Wicker Man, Blood Brothers, The Final Frontiers gibi kötü nakaratlı parçaların çokluğu kötü oldu. El Dorado'nun girişi ise tüylerimi diken diken etti.
O yerde konser olmaz abi.
Bruce, bir daha geldiğimizde daha büyük bir yer istiyoruz, dedi. Demek ki gelecekler.
Konserlerde alkol almama yönündeki prensibimi bozdum. İyi ki de bozmuşum. Beklenmedik bir şekilde karşılaştığımız arkadaşlarımızla olay kendi aramızda bir partiye döndü.
Çok eğlendim. Judas Priest'i bekliyorum şimdi. Ama bu kadar iyi olmayacaklarını da biliyorum.
